Kałcik i Kruk (uwaga poezja, uwaga długie)

Wśród mroków nocy, gdy księżyc bladł,

Do prałata Kałcik wędrować chciał.

Gość wytworny, w elegancji strojny,

Lecz w sercu nieśmiały, choć uśmiech spokojny.

Prałat z zapałem otwierał swe drzwi,

"Zobacz mój pokój, co blaskiem lśni!

Stary zegar, łoże z baldachimem,

I kruk na szafie – to mój sekret skryty."

Lecz nim zdążył słowa swe dodać,

Cień przetoczył się, jakby chciał straszyć gości.

Kruk, z czerwonymi oczyma, w mroku się skrył,

Kałcik się cofnął, a serce mu drgnęło w brył.

"O Boże Wszechmogący!" Kałcik krzyknął w przerażeniu,

"Co to za potwór, co skrył się w cieniu?"

Prałat, zdziwiony, na kruka spogląda,

"To tylko mój ptak, co nocą błądzi po kątach."

Lecz dla Kałcika – to nie był zwykły ptak,

Czerwone oczy płonęły jak znak,

Że może to zło, co z otchłani wstało,

Lub demon, co w mroku czai się śmiało.

Wybiegł więc Kałcik, nie patrząc za siebie,

Krzycząc o piekle, co nadchodzi z gniewem.

Prałat zaś został, kruka głaszcząc po głowie,

"Każdy ma swoje lęki," cicho odpowie.

A kruk, choć złowrogi, jak gdyby zadrwił,

Zabłysnął oczami i skrzydła rozwinął.

Może to tylko ptak, co w mroku czuwa,

A może zwiastun – kto wie, co los uzupełnia.

I tak Kałcik odszedł, w strachu, lecz żywy,

Historia zaś przetrwa w żartach i dziwach

Bo czasem to, co nas trwoży i mroczy,

Może być tylko krukiem z czerwonymi oczy.