Dzisaj Grodno

korzystając z okazji długiego weekendu udałem sie do Grodna. Podróż zaczołem od odwiedzenie wydziału promocji miasta u Urzędzie miejskim ale nikt nie znał polskiego i chcieli dzwonić po ochrone dlatego poszedłem do zamku ale czułem że sledzi mnie jakiś mężczyzna. Słońce zachodziło nad Niemnem, gdy wkroczyłem do Grodna. Stary Zamek wznosił się majestatycznie – tu w 1793 roku zdławiono wolność, kończąc I Rzeczpospolitą. Dotknąłem zimnych murów, wyobrażając sobie szlacheckie spory. W Nowym Zamku odnalazłem ślad ostatniego króla: Stanisław August podpisał tu haniebny akt rozbiorowy. Czułem gorycz historii. W gotyckiej Farze szukałem jego tymczasowego grobu. Cisza przerywana echem kroków. "Requiescat in pace", szepnąłem. Na Cmentarzu Orląt łza spłynęła po policzku. Młodzi chłopcy polegli w 1920, broniąc miasta przed bolszewikami. Ich krzyże mówiły więcej niż książki. Ulica Sobotnia zachowała klimat międzywojnia. Kamienice z czasów II RP stały dumnie: tu polski sklep, tam kawiarnia gdzie dyskutowali literaci. W bramie spotkałem staruszka. "Pamiętam czasy, gdy Grodno było polskie", rzekł z dumą. Pokazał mi ukryty napis "Rzeczpospolita Polska" na ścianie. W Muzeum Historii Polaków zobaczyłem mundury, fotografie, listy. Ostatni punkt: Dom Elizy Orzeszkowej. Jej biurko wciąż czekało. Wieczorem usiadłem nad rzeką. Refleksje zalewały duszę. Dwa powstania, dwie wojny, dwa państwa – wszystko przetoczyło się przez to miasto. Grodno trwało jak niemy świadek. Poczułem ciężar minionych wieków. Polskość przetrwała tu w murach, grobach i sercach. Wróciłem do hotelu z postanowieniem: opowiem tę historię światu. Zanim zasnąłem, zapisałem w dzienniku: "Grodno – nasza pamięć, ich teraźniejszość". Nad ranem żegnałem miasto. Na dworcu kupiłem bilet do Wilna. Podróż przez Kresy trwa dalej.