Zakola Grozy

Mgła zasnuła dolinę, gdy dźwięk końskich kopyt poniósł się echem przez mokradła Śląska. Wozem podróżował Panicz De Rais – człowiek o tuszy znacznej, sinożółtej cerze i oczach błyszczących jak szkło laboratoryjne. W jednym ręku ściskał laskę z głowicą w kształcie koziej głowy, w drugim – księgę oprawną w cielęcą skórę, której strony pachniały formaliną. Wraz ze swym orszakiem zmierzał on ku zamkowi Bolkoburg.

Zamek, wzniesiony z czarnego piaskowca, rósł nad urwiskiem jak trupi palec. Wewnątrz jego murów odbywało się przyjęcie – wystawne, pełne muzyki i tchu przemijającej epoki. Na sali balowej lśniły świeczniki, a szlachcice z Wrocławia, Drezna i Pragi wymieniali uwagi o egzorcyzmach, nowinkach z Berlina i jakości węgierskich win.

Lecz gdy wybito północ, a organista zahuczał Bachowską toccatę, nad zamkiem zawisła cisza. Drzwi skrzypnęły. Weszło coś.

Był wysoki, lecz pochylony. Twarz miał bladą jak popiół, a czoło cofało się ku potylicy niczym cień śmierci. Zakola, głębokie jak groby, zdobiły jego skronie, a oczy świeciły czerwienią. Kły miał długie, jak u nietoperza. Goście zamarli. Lokaj osunął się na podłogę niczym mokry worek.

– Hrabia Nemanja Zakolescu... – wychrypiał jakiś starzec.

– Jestem głodny – powiedział przybysz, głosem jakby ktoś ostrzył igły na zardzewiałej pile.

Panicz De Rais otarł usta chusteczką. Wstał z rzeźbionego krzesła, które jęknęło pod jego ciężarem.

– Hrabio – rzekł – nie godzi się przerywać uczty bez uprzedzenia. Zwłaszcza, gdy się chce ucztować gośćmi.

Wampir syknął. Powietrze zgęstniało. Świece zgasły. Gdzieś w kącie sali służka zaczęła odmawiać modlitwę po łacinie.

– Znałem twojego pradziada – oznajmił z dumą Panicz De Rais – Tak samo łysy, tak samo bezczelny. Też spłonął.

Następnie zanucił coś pod nosem – modlitwę, czy inkantację. W dłoni trzymał laskę, z której głowicy wystrzelił nagle strumień światła niczym z latarni magicznej.

– Lux Domini! – krzyknął.

Zakolasty potwór zawył. Z jego pleców wyrosły błoniaste skrzydła, lecz zamiast wznieść się, skulił się w bólu. Skóra na jego twarzy zaczęła pękać jak stary werniks.

Wampir krzyknął przeciągle, aż pękły szyby. Zakola zapłonęły pierwsze – niczym siano. Chwilę później cała postać stanęła w ogniu. Kiedy zgasła, została po niej jedynie garść popiołu.

Goście wybuchli oklaskami, lecz Panicz De Rais tylko westchnął, znów usiadł, i sięgnął po kielich wina.