ten Szafir to bardzo elokwentny i inteligentny gość, z godną podziwu obserwacją społeczną

Potwierdzam, napisałam o nim wierszyk:

Zna każde słowo, co podwójne znaczenia nosi,

Każdy gest, co w powietrzu ślad zostawia. Przez salony płynie jak rzeka,

Wymijając wody płytkie, omijając mielizny rozmów.

Szafir – bo lśni, bo iskrzy się w tłumie

Jak kamień z rzadkiej odmiany,

Ludzie wokół zbierają się niczym muł na dnie rzeki, Szlifowani jego blaskiem,

Podziwiają jak z cudów, które nigdy nie były ich.

W garniturze skrojonym na miarę świata,

W słowach, co brzmią jak wyrok mędrca,

Bawi się cytatami jak dziecko klockami, Z na twarze, co w gazetach na pierwszych stronach,

I te, co kryją się w cieniu drugich stron.

Jest popularny – mówią – Kobiety go chcą, bo zna ich najskrytsze wersy.

Mężczyźni patrzą, nie wiedząc, że podziw to ślepa uliczka.

Ale w jego oczach nie ma łaknienia,

Jest chłód wyrachowanej jasności.

W grze o błysk i szept zwycięzca od dawna, Przegrywa tylko w milczeniu.

Szafir nie potrzebuje pytań,

Sam jest odpowiedzią na wszystko,

A jednak, gdy milknie pośród nocy,

Nikt nie pyta, jak długo czekał na chwilę ciszy,

Na moment, w którym nie musi być wszystkim.