Buźki vel emotikony
Puście tu jakąś muzyczkę - temat oficjalny
https://www.youtube.com/watch?v=tMDFv5m18Pw Riff na początku[cool]
https://www.youtube.com/watch?v=tMDFv5m18Pw Riff na początku[cool]
moj ulubiony numer ostatnio [cool][czesc]
z dedykacja dla R.DeNiro
wracam do odsluchiwania dyskografii znanych zespolow. teraz zagraniczny. wylosowalem: Dire Straits
Dire Straits – brytyjska grupa rockowa założona w 1977 roku przez Marka Knopflera (gitara i śpiew), Davida Knopflera (gitara), Johna Illsleya (gitara basowa) i Picka Withersa (perkusja). W 2018 wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame.
Na muzykę Dire Straits wpłynęły różne gatunki, w tym jazz, folk czy blues. Pierwsze lata działalności zespołu przypadły na epokę gwałtownego wzrostu popularności punk rocka, z którym oszczędne, spokojne brzmienie Dire Straits, zbliżone raczej do roots rocka, zdecydowanie kontrastowało. Wiele z ich utworów cechowała melancholijność[2].
Najpopularniejszy album zespołu, Brothers in Arms, sprzedał się w liczbie ponad 30 mln egzemplarzy[3], będąc zarazem jednym z pierwszych albumów wydanych na płycie CD, które osiągnęły sprzedaż w wysokości większej niż 1 milion kopii (przekraczając wielkość sprzedaży na nośnikach analogowych)[4]. Łączna sprzedaż wszystkich albumów Dire Straits na całym świecie przekroczyła 120 mln[5]. Zespół otrzymał czterokrotnie nagrodę Grammy, trzy razy Brit Award, dwa razy MTV Video Music Award oraz inne nagrody[5]. Według Guinness Book of British Hit Albums, albumy zespołu spędziły łącznie ponad 1100 tygodni na UK Albums Chart[6].
Skład zespołu zmieniał się wielokrotnie i z jego założycieli jedynie Mark Knopfler oraz John Illsley pozostali w Dire Straits aż do momentu jego rozwiązania w 1995.
Pierwszy album grupy Dire Straits, wydany w 1978 roku. Został nagrany w studio Basil St. Studios w Londynie, w styczniu 1978 r. Singel promujący tę płytę, „Sultans of Swing”, stał się przebojem w Ameryce pięć miesięcy po debiucie tego albumu.
Pierwszy album Dire Straits oferuje spokojny, niemal minimalistyczny rock, nagrany w klasycznym rockowym składzie dwóch gitar, gitary basowej i perkusji. W przeciwieństwie do punkowych zespołów które dominowały londyńską scenę muzyczną końca lat siedemdziesiątych, muzycy Dire Straits byli znakomitymi instrumentalistami, szczególnie wyróżniał się Mark Knopfler ze swoim charakterystycznym sposobem gry na gitarze. Piosenki napisane przez Knopflera i śpiewane przez niego w bardzo oszczędny, „dylanowski” sposób opowiadają o przeszłych miłościach, miłosnych zawodach, powszednich dniach normalnych ludzi. Największy przebój z tej płyty „Sultans of Swing”, opowiada historię amatorskiego zespołu muzycznego, grającego w pubie bardziej dla własnej przyjemności niż dla potrzeby, prawie ignorowanym przez słuchaczy. Mark Knopfler w swojej wypowiedzi w dokumencie BBC A Life In Songs opowiada o tym, jak natknął się na taki zespół w jednym z londyńskich pubów, a jego obserwacja zainspirowała go do napisania tejże piosenki. Utwór zamyka charakterystyczne gitarowe solo Knopflera, rozpoznawalne nie tylko dla fanów Dire Straits, ale stanowiące praktycznie uniwersalny znak rozpoznawczy zespołu. Cały album można określić mianem rockowego, ale pojawiają się na nim elementy i dźwięki jazzu i country, a panuje na nim niemal bluesowa atmosfera, choć jedynym utworem, który ma coś wspólnego z tym gatunkiem muzyki jest zamykający pierwszą stronę płyty (tylko w wydaniu na LP) „Southbound Again”. Dire Straits było debiutem bardzo udanym i album ten wysoko postawił poprzeczkę dla następnych płyt zespołu.
to chyba bylo w Desperado
tutaj najwiekszy hit z tego albumu i w sumie wszystkich albumow. w wersji live, z Londynu.
kiedys bylem w Londynie. przez prawie 16 lat.
Communiqué – drugi album studyjny angielskiego zespołu Dire Straits, wydany w 1979, 9 miesięcy po poprzednim albumie. Pod wieloma względami stanowi przełom w stosunku do debiutanckiego Dire Straits. W kilku utworach można dodatkowo usłyszeć fortepian.
Obok kompozycji jak „Where Do You Think You’re Going” (poruszającej temat tragedii miłosnej, który Knopfler rozwinął później w utworze „Romeo and Juliet”) na albumie znalazły się przeboje „Portobello Belle” i „Once Upon a Time in the West” (w którym użyto łamanego rytmu reggae).
Płyta jest innowacyjna nie tylko pod względem muzycznym, ale i tekstowym. Zwracają uwagę bardzo dokładnie dopasowane rymy – charakterystyczna cecha Knopflera jako autora tekstów.
https://drive.google.com/file/d/1pOVmd-PaOVLf1kY9c3xq-Q8eKyK8aLsC/view?pli=1
https://vocaroo.com/18wlZZZlfcvF
https://vocaroo.com/18wlZZZlfcvF